szansa na wyrzuty sumienia

W ramach programu nieustannego wspierania mojego brata, co jakiś czas mieszka u nas któraś z moich bratanic (są 3 sztuki + 1 bratanek). W tej chwili jest u nas ta, która stwarza największe problemy: nie radzi sobie z nauką i - generalnie rzecz ujmując - prezentuje malownicze zaburzenia zachowania. Moja mama godzinami siedzi z nią nad lekcjami, czyta z nią lektury, wymyśla zabawy itede itepe.
Czy muszę mówić, że dla mnie nigdy nie miała tyle czasu?
Sama przyznaje, że nigdy nie sprawdzała czy mam odrobione lekcje, czy czytam lektury ani nawet w co/czym się bawię. Kiedyś powiedziała, że nigdy nie kupiła mi lalki (dostałam od ciotek).
O dziwo, nie czuję się zazdrosna ani nie mam do niej żalu. Z zaciekawieniem patrzę na to co się dzieje i chichoczę wewnętrznie za każdym razem, kiedy mówi do swojej wnuczki i odruchowo używa mojego imienia.
Może wydaje jej się, że w taki sposób odpokutuje za dawne grzechy?
Niech próbuje.
Kłopot w tym, że powtarza również, że chciałaby zobaczyć moje dzieci i że chętnie zajęłaby się nimi. Kiedyś nie wytrzymam i zacznę się wtedy szaleńczo śmiać albo powiem, że nie zostawiłabym pod jej opieką wściekłego bulteriera...
Niedawno przyłapałam się na myśli, że powinnam zapalić Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek, dziękczyniąc za to, że – mimo wszystko - wyrosłam na normalną osobę. Ale czy normalna dorosła osoba mieszkałaby wciąż z rodzicami?
„Nic i nikt nie dostaje drugiej już szansy, chyba żeby poczuć wyrzuty sumienia” – takie słowa przypisał Carlos Zafon Nurii, bohaterce powieści „Cień wiatru”. A jednak każdy kiedyś o czymś takim marzył. Każdy kiedyś próbował zacząć od początku i może nawet niektórym się to udało – ale sądzę, że prędzej wtedy, gdy chodziło o podjęcie ponownej próby zbudowania karmnika dla ptaków niż wtedy, gdy chciało się zbudować jakąś relację międzyludzką.