była sobie burza

Za siedmioma lasami i siedmioma rzekami [czytaj: na obrzeżach cywilizacji, gdzie mieszka aalaaskaa] kiedy trwa burza, to nie ma prądu, a wyjątki od tej reguły są niezwykle rzadkie. W dodatku potem, po burzy, zaczyna się akcja pt. „usuwanie szkód”, objawiająca się wielokrotnymi przerwami w dopływie prądu, co – jak łatwo się domyśleć – wprawia wszystkich jego odbiorców w cudowny nastrój i zgoła euforię.
Ale ja nie o tym, nieprawdaż.
Więc [tak, wiem] była sobie burza i była ciemność, i nie było prądu.
W takich okolicznościach przyrody i cywilizacji ułożyłam się na kanapie ze słuchawkami w uszach i podłączoną do nich mp3ką w dłoni. A na mojej mp3ce, oprócz ulubionej muzyki, zwykle nagrany jest też jakiś audiobook, przygotowany do słuchania podczas wykonywania różnych beznadziejnych czynności tzw. domowych – tym razem była to książka Wojciecha Cejrowskiego „Gringo wśród dzikich plemion”.
No więc [tak, wiem] leżałam sobie w bezpiecznym domu, patrzyłam na świetlny spektakl za oknem i słuchałam opowieści o niebezpiecznych podróżach, a od czasu do czasu do moich uszu docierały odgłosy burzy.
I – nie wiedzieć czemu – czułam się cudownie.
Być może komuś przyjemność z słuchania podobnych opowieści psuje pragnienie pojechania w okolice, o których opowiada podróżnik, ale ja takich pragnień nie mam – jakoś [czy to dziwne?] nie marzę o spotkaniach ze śmiercionośnymi rybami, mrówkami, wężami, pająkami, jaszczurkami ...[tutaj wpisać dowolne zwierzę]... ani motylami – więc: nie pragnąc, nie zazdrościłam, a nie zazdroszcząc, słuchałam z absolutną i niczym nie zmąconą przyjemnością.
I – powtarzam – było mi cudownie.

A na drugi dzień usłyszałam, że ta cudowna burza zabiła kilka osób i raniła kilkadziesiąt.

korygowanie kursu

Zastanawiałam się ostatnio, czy jest jakaś książka, do której wracam szczególnie często i uświadomiłam sobie – z niejakim zdziwieniem – że najregularniej wracam do „Zdążyć przed Panem Bogiem” Hanny Krall. A ponieważ jest to książka, którą czyta się i cierpi, to natychmiast zadałam sobie pytanie, co – poza wrodzonym masochizmem – skłania mnie do owych regularnych powrotów.
Przesondowałam najgłębsze pokłady mojej podświadomości i obaliłam kilka hipotez, które mnie do siebie nie przekonały, zanim znalazłam odpowiedź na zadane pytanie. Było warto, bo odpowiedź mnie zaskoczyła – nie tyle swoim sednem, ile faktem, że tak późno mnie oświeciło, iż czytam „Zdążyć przed Panem Bogiem” wtedy, kiedy męczy mnie już pływanie w poprzek nurtu i zaczynam marzyć o płynięciu z prądem, bez zastanawiania się czy płynę w kierunku, który sama wybrałam, czy jestem tylko małą rybką w ławicy i płynę tam, gdzie wszyscy.
Nie wiem, jak działa ten mechanizm, ale wystarczy, że przeczytam książkę Hanny Krall i niemal natychmiast, jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki, zaczynam myśleć innymi kategoriami i działać zgodnie z własnymi zasadami, nie uznając oczekiwań otoczenia za obowiązujące prawo.
[No dobra, przyznam się, to nie działa tak natychmiast, bo najpierw muszę opłakać tamte straszne czasy i straszne doświadczenia ludzi, którzy je przeżyli lub nie zdołali przeżyć.]
Jedno jest pewne, nie należę do ludzi, których pociesza i mobilizuje do aktywności świadomość, że „inni mają/mieli gorzej”, więc w tym przypadku na pewno chodzi o coś innego.
Jeszcze nie wiem o co, ale być może kiedyś się dowiem.

- - - - - - - - -
Kiedy skończyłam pisać powyższy text, otworzyłam książkę na przypadkowej stronie i przeczytałam:
(...)kiedy się dobrze zna śmierć, ma się większą odpowiedzialność za życie.
Wolę tego nie komentować.
- - - - - - - - -

PS
Wiem, rozumiem i uznaję za słuszne to, że w naszym kraju prezentowanie symboli faszystowskich jest karalne wówczas, gdy jest połączone z zachwalaniem zalet nazizmu, ale kiedy widzę reklamę Simplusa, niby nawiązującą do filmu „Okręt”, to myślę, że jej twórcy mają mózgi i moralność ameb.
Czuję się w obowiązku ostrzec wszystkich użytkowników Simplusa, że przesłanie tej reklamy jest nastepujące:
„Masz Simplusa? – Zginiesz!!!”

pocałuj żabkę w łapkę

CIEKAWA CIEKAWOSTKA ;-) kliknij

PS
Ostrzegam, że tytułowy sport jest tylko dla odważnych, gdyż:
kto żabkę w łapkę cmoka
może się zamienić w smoka

tylko niepokój może nas uratować

Bardzo lubię obrazy Telemacha Pilitsidisa.
Jednak ile razy bym ich nie oglądała, tyle razy zatrzymam się przy tym:


Gdyby ktokolwiek kiedykolwiek szukał ilustracji do tezy Georgesa Braque'a:

Sztuka jest po to, by niepokoić.

powinien wybrać właśnie ten obraz.

Czy Ciebie już zaniepokoił?

A może musisz wiedzieć, że zatytułowany jest "Popromienne"?

PS
Tytuł notki jest - oczywiście - cytatem z wiersza Macieja Woźniaka:

Komunikat

Proszę zachować niepokój.

Nie przedstawiać żadnych dowodów,
nie zeznawać pod przysięgą.

Oszczędzić sobie wyrzutów
poza wyrzutami sumienia.

Tylko niepewność
daje jakąś gwarancję.

Tylko niepokój
może nas uratować.

myśląca trzcina nad myślącym oceanem

„Solaris” Stanisława Lema skutecznie przyciągnęła moją uwagę - nie tylko na czas niezbędny do jej przeczytania, ale także na długie chwile rozmyślań.(*)
Myślę, że nie jest jej potrzebna ani moja rekomendacja, ani jakaś specjalna reklama – dobry towar sprzedaje się sam.
Inni są innego zdania, więc o tej książce piszą, ale ja ograniczę się do opisania przeżyć, których doświadczyłam [mniej więcej w takim sensie, w jakim poligon doświadcza przeprowadzanych na nim ćwiczeń bojowych] po przeczytaniu jednego jej fragmentu – zdania, które bynajmniej nie ma doniosłego znaczenia dla fabuły powieści:

Kiedy z płaskiego dachu Stacji wejdę po trapie, zobaczę na pokładach szeregi biało opancerzonych, masywnych automatów, które nie dzielą z człowiekiem pierworodnego grzechu i są tak niewinne, że wykonują każdy rozkaz, aż do całkowitego zniszczenia siebie lub przeszkody, która stanie im na drodze, jeżeli tak zaprogramowana została ich oscylująca w kryształach pamięć.

Przeczytałam, spojrzałam przed siebie i zogniskowałam wzrok akurat na drewnianym stole.
Pomyślało mi się (bez udziału woli), że zbyt mało uwagi poświęcamy otaczającym nas przedmiotom, a przecież one mają niebagatelny wpływ na jakość naszego życia.
Stół, na który patrzyłam, został wykonany z drzewa, które wyrosło w jakiejś wspólnocie i być może umiało się z tą wspólnotą porozumieć... [kliknij tutaj] [i tutaj]
Kto może mi zagwarantować, że on nie ma żadnego życia wewnętrznego [i nie piszę tutaj o kornikach]?
Kto może mi zagwarantować, że on nie reaguje na bodźce zewnętrzne?
. . .
Tutaj mnie przystopowało, bo uświadomiłam sobie, że przed wykonaniem mojego stołu drzewa zostały pozbawione życia i teraz mogę się z nimi porozumieć w takim samym stopniu, jak z „dawcami materiału” na poniższy świecznik (zdjęcie zrobione w Kutnej Horze):
[ciekawszy materiał - tutaj] [i tutaj]

W przypływie solidarności ludzko-drzewiej zaczęłam planować wnętrza wypełnione meblami wykonanymi ze szkła i metalu [plastiku nie lubię], ale wówczas przypomniałam sobie, że według horoskopu chińskiego urodziłam się w żywiole drzewa i nadmiar metalowych przedmiotów źle by działał na moją chi, więc...
Sorry Winnetou, moja chi jest dla mnie ważniejsza.

Pomimo błyskawicznego ustalenia hierarchii wartości i tak pomarzyłam sobie jeszcze o umiejętności driad – „budowania” domków z żywych roślin, bez łamania gałęzi, wbijania gwoździ i innych barbarzyńskich czynności.

Nie poddawaj się rozpaczy. Życie nie jest lepsze ani gorsze od naszych marzeń, jest tylko zupełnie inne. [William Shakespeare]

---

(*) Może się to wydać dziwne, bo „Solaris” naprawdę mi się spodobała, ale rozumiem też Zygmunta Kałużyńskiego, który napisał:

Wspominam mój zawód i irytację, gdy wziąłem się parę lat temu do głośnego Solarisa naszego nieszczęsnego Lema. Zaczyna się od sytuacji sensacyjnej: wyprawy kosmicznej na zdumiewającą planetę z myślącym „Oceanem”, po czym następuje na stu stronach opis nieudanego małżeństwa zakończonego samobójstwem, które wspomina pod wpływem machinacji „Oceanu” uczony Kelvin; okazuje się on właścicielem umysłowości harcerskiej, jeśli idzie o pożycie damsko-męskie, i podobnie naiwni są też jego koledzy, mimo że są to wybitni specjaliści od ichtiologii-brontosaurologii-elektronicznej itp. Niestety, na jednej stronie Tołstoja czy Stendhala, autorów z minionej epoki, jest więcej wiedzy o psychologii małżeństwa niż w całej podobnej bibliotece s-f, która obiecuje nam obraz człowieka przyszłości, lecz nie przekracza mentalności uczniaka.

postfilmowy

Z gatunku: zobacz coś dziwnego, nie umiera się od tego ;-)
obejrzałam film, którego główny bohater jest albo kosmitą, albo wariatem...
Brzmi znajomo?
Pewnie tak, ale tym razem nie piszę o „K-PAX”, tylko o „Czarnych słońcach” – polskim filmie z 1992 roku, którego największą zaletą jest muzyka Kultu, ze szczególnym uwzględnieniem piosenki „Czarne słońca”, którą kocham.
Niestety, film trudno pokochać. Trudno też znaleźć w necie taki jego opis lub recenzję, która stwarza pozory, że jej autor(ka) obejrzał(a) wcześniej omawiany film.
Trudno, ale się udało.
[Trochę tylko gryzie mnie zdanie: „Główna postać – Tadeusz Wilk (Tomasz Dedek), wmawia spotkanej na ulicy kobiecie – Celinie (Ewa Dałkowska), że jest jej synem.” bo sugeruje jakieś przypadkowe spotkanie.]
Dla zachęty ;-) dodam, że czytając zalinkowaną recenzję, poczujecie się jak u mnie - jej autor też jest trochę na bakier z interpunkcją.


Monopasterz polecał niedawno film „Siła spokoju” (Peaceful Warrior), więc – jak na grzeczną owieczkę, podążającą za swoim pasterzem, przystało – obejrzałam go natychmiast.
Z kronikarskiej obowiązkowości dodam tylko, że niemały wpływ na ową natychmiastowość ochoty obejrzenia miało również wyguglanie informacji, że jedną z głównych ról zagrał Nick Nolte.
[Już pisałam, że go kocham, więc się nie będę powtarzała ;-)]
„Siła spokoju” trochę przypomina amerykańskie poradniki psychologiczno-ezoteryczne (i nic dziwnego, zważywszy proweniencję filmu), ale mnie to wcale nie przeszkadzało, choć znam takich, których rozbolałyby od tego zęby ;-)


A jeśli ktoś szuka rozrywki wymagającej innego rodzaju myślenia (lub nawet jego braku), to polecam dwa filmy z 2006 roku, których głównym motywem jest napad na bank:
„Teoria chaosu” (Chaos w reż. Tony’ego Giglio)
„Plan doskonały” (Inside Man w reż. Spike’a Lee)
I aby tym dwóm ostatnim filmom nie było przykro ;-) muszę w nich też znaleźć coś do kochania...
Jeśli chodzi o „Plan doskonały”, to odpowiedź jest prosta – kocham Jodie Foster, która chyba nigdy nie zagrała słabo, a w tym filmie jest rewelacyjna (jak zwykle).
W „Teorii chaosu” kocham... nawiązania do torii chaosu.
[Chyba nie ma nic dziwnego w kochaniu teorii chaosu?]

PS
Na wszelki wypadek uprzedzam, że w tytule tego posta wcale nie brakuje spacji.

jak on śpiewa!

ps
Ile jeszcze żab muszę pocałować, zanim znajdę mojego księcia?
;-)

przesłanie skierowane w zaświaty

Troszkę mnie ostatnio przytkało, albowiem znienacka zostałam pozbawiona szefa.
Tak, właśnie tego, o którym pisałam tak... gorąco.
Zanim dostał zawału i zszedł z tego świata, zdążył jeszcze raz zachować się wobec mnie paskudnie.
A nawet megapaskudnie.
Zdążył też poudawać, że nic się nie stało, bo tak naprawdę to on mnie lubi i szanuje.
Czasu zabrakło tylko na to, żebym ja również uznała, że nic się nie stało.
[Choć wątpię, czy ludzie żyją wystarczająco długo, żeby to nastąpiło.]

Bilans zamknięcia jest taki: on sobie leży poniżej poziomu trawy i ma święty spokój, a ja się biję z myślami.
Kierunek moich myśli został wytyczony słowami modlitwy:
...i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.


Nie mogę tego powiedzieć zmarłemu, więc wysyłam w eter:

Wybaczam ci.
Nie zapominam. Nie uznaję, że „nic się nie stało”. Po prostu odpuszczam.
Dziękuję, że mi swoim przykładem przypomniałeś, że wolę być prawym i przyzwoitym człowiekiem.
Żegnaj na zawsze.