jest szowinista bosy, są samochody i biżuteria, ale nie ma puenty...

Chodzi po tym świecie jeden męski szowinista, który niemal zawsze kiedy mówi o kobietach to strasznie mnie wqrwia. A mimo to bardzo go szanuję i chyba mogłabym naprawdę polubić. Myślę, że bez trudu zgadniecie o kim piszę, kiedy dodam, że najczęściej chodzi po tym świecie boso.
Tak, to Wojciech Cejrowski.
Uwielbiam jego programy podróżnicze, bo pokazuje PRAWDZIWE życie w miejscach, o których opowiada. Lubię też jego programy – powiedzmy – publicystyczne, bo najczęściej prezentuje w nich tak zdrowy rozsądek, że tylko brawo bić na stojąco.
Ostatnio staram się oglądać „Po mojemu” w TVN Style (trochę mi nie wychodzi i oglądam nieregularnie) i po każdym obejrzanym odcinku nieodmiennie stwierdzam, że zgadzam się z nim w większości kwestii, które poruszył. No i łączą mnie z nim pewne upodobania - np. obydwoje jeździmy starymi oplami i lubimy pierścionki na palcach ;-)

A propos starych opli, informacja dla neutera, który chyba takich nie lubi: mój opel nie dość, że jest stary, to jeszcze klepany („postawiłam” go kiedyś na dachu). Więc (tak, wiem) jestem jedną z tych okropnych ludzi, którzy klepanymi oplami popylają 120 na godzinę i narzekają na stan polskich dróg... I nie przeproszę! Drogi mamy kiepskie, ograniczenia prędkości są często bezsensowne, a jeżdżę klepanym autem, bo jak - po wypadku - wszyscy radzili, żeby je sprzedać, to oznajmiłam, że w życiu nie sprzedałabym samochodu, którym sama bałabym się jeździć.

A wracając do Cejrowskiego, informacją o pierścionkach zostałam zaskoczona podczas dzisiejszej emisji (powtórki?) „Po mojemu” – a zaskoczona zostałam dlatego, że dotychczas jakoś nie utkwił mi w pamięci widok upierścienionych rąk pana Wojtka. Wszystko szybko się wyjaśniło, bo oznajmił, że po ulicach tak nie chodzi...
A ja mogę! Kobieta z pierścionkami nie zwraca tak ludzkiej uwagi jak podobnie przystrojony facet ;-)

Niedawno absolutnie znienacka otrzymałam kasę za tekst napisany NIE w celach zarobkowych (pierwszy raz w życiu zarobiłam w ten sposób!) – a niespodziewanie zarobione pieniądze upłynniam natychmiast, w myśl zasady: łatwo przyszło, łatwo poszło. Tych akurat było niewiele, ale wystarczyło na fajny srebrny pierścionek z dużą i fantastycznie oszlifowaną prostokątną cyrkonią. Pierścionek jest ciężki, ale bardzo lubię mieć go na wskazującym palcu prawej ręki kiedy piszę na komputerze.
I Cejrowski też oznajmił, że lubi mieć na palcach pierścionki podczas pisania...
Może zatem jest ziarnko prawdy w twierdzeniach różnych bioenergoterapeutów, że zakładanie pierścionków na konkretne palce wpływa jakoś na funkcjonowanie człowieka?

Ciekawostka:
W ubiegłym roku, też na początku lata, poczułam nieodpartą POTRZEBĘ (naprawdę aż tak!) posiadania obrączki do noszenia na kciuku. Byłam wtedy w domu, więc zebrałam się i specjalnie w tym celu poszłam na zakupy. A zwyczajną „półokrągłą” obrączkę kupiłam dopiero po długich poszukiwaniach u kilku jubilerów.
Od tamtej pory, czyli od roku, nie wyszłam z domu bez niej ani razu.
I - dziwna rzecz - nikt mnie o nią nigdy nie zapytał ani nie skomentował faktu, że wciąż ją noszę. Nawet moja mama.

Jeśli ktoś zna się na oddziaływaniach pierścionków, to niech się swoją wiedzą podzieli – czekam z niecierpliwością :-)
Mnie przypomina się tylko fragment wierszyka, w którym były – jak mi się zdaje – następujące słowa:
palec wskazujący – kupcy
kciuk – głupcy
;-)