znudziło Ci się życie?

Przyślij mi pierdylion piątego esemesa z tekstem:

"Dziewczyno! W Sylwestra pijemy za zdrowie facetów, którzy nas zdobyli, kolesi, którzy nas stracili, debili, którzy nas rzucili i farciarzy, którzy nas poznają.
Wyślij to do 5 dziewczyn a jutro czeka Cię szok!"



A wszystkim zadowolonym z życia
życzę
RADOSNEGO, ROZHASANEGO SYLWESTRA.

Do siego roku!

krwawe żądze

Podoba mi się piosenka Katie Melua:

If You Were A Sailboat

Kiedy słyszałam ją po raz pierwszy, to przy słowach:
If you’re a piece of wood I’d nail you to the floor
(gdybyś był kawałkiem drewna, to przybiłabym cię do podłogi)
zaczęłam się zastanawiać, ilu ludziom zdarza się poczuć to, co ja czasem czuję. Ilu miewa ochotę, żeby ugryźć albo wbić paznokcie w osobę którą darzą (przynajmniej w danym momencie) uczuciem zbliżonym do miłości.
Łapy w górę, kto tak ma?
Trochę mnie to pragnienie intryguje, bo nie w nim nic ze złości ani z chęci skrzywdzenia kogoś. Wydaje mi się, że to bardziej pragnienie jeszcze większej bliskości albo jakiś atawizm – coś jak bratanie się poprzez zmieszanie krwi...
hehehe
Może będę wiedziała więcej, jeśli kiedyś ulegnę pokusie? W końcu uleganie to najlepszy sposób na pokusy ;-)
O dziwo, kiedy kiedyś powiedziałam osobie, którą akurat miałam ochotę ugryźć, na co mam ochotę i w odpowiedzi usłyszałam: „Gryź!”, to natychmiast mi się odechciało. Moja nadaktywna wyobraźnia pokazała mi moją buźkę umazaną krwią i to wystarczyło...
Ale nie przeszło mi na zawsze :-)
I jeszcze jedna ciekawostka: do mojego dziadka przybłąkał się kiedyś kot, który w chwilach największego zadowolenia z pieszczot wbijał pazury w to, na czym akurat przebywał i było mu obojętne, czy to była poduszka czy czyjeś kolana.
Pamiętam go do dzisiaj :-)

Drodzy Czytelnicy

Życzę Wam udanych Świąt Bożego Narodzenia,
spędzonych w towarzystwie osób bliskich Waszym sercom
i w atmosferze, która najbardziej Wam odpowiada.
Kto lubi radość – niech ma,
kto lubi nerwówkę i złość – niech ma,
kto się lubi pławić w miłości – niech się pławi.
A jeśli Mikołaj nie przyniósł jeszcze prezentu, o którym marzyliście,
to niech się dzisiaj poprawi!

trochę forte trochę piano

Po przeczytaniu „Końca drogi” Johna Bartha musiałam, po prostu MUSIAŁAM, obejrzeć ponownie „Fortepian” (reż. Jane Campion). Nie wiem czy ta potrzeba powstała na bazie skojarzeń, np. typu: małżeństwo i ten trzeci, czy raczej chciałam spłukać pięknem zbrukane lekturą receptory wrażeń, ale film obejrzałam, jak zwykle, z ogromną przyjemnością.
heheh
Właściwie to dość osobliwe, że właśnie tak odbieram ten film, bo przecież jego bohaterowie wprost taplają się w błocie – i to nie tylko tym rzeczywistym, ale i w tym ukrytym w określeniu „zgnilizna moralna”. Quasi-nierząd, zdrada przemoc...
A ja twierdzę, że to piękne!
Czy przypadkiem nie potrzebuję jakiejś kuracji? ;-)

Jak zwykle podczas oglądania „Fortepianu” zastanawiałam się czy Ada pokochałaby swojego męża, gdyby zachowywał się inaczej. Czy to sytuacja sprawiła, że pokochała Bainesa, czy byli sobie w jakiś sposób „przeznaczeni”. A ogólniej: czy to postawa prezentowana na zewnątrz i zachowanie decydują o powstaniu miłości, czy jakieś czynniki wewnętrzne, nierozerwalnie związane z konkretną osobą. Oczywiście [i znów], najszybciej pojawiającą się odpowiedzią była ta, że zachowanie człowieka jest zazwyczaj [z wykluczeniem wszystkich Jacobów Hornerów tego świata!] zdeterminowane przez to, kim dany człowiek jest i jak odbiera świat. Ale to nadal nie jest odpowiedź na pytanie czy miłość łączy tzw. połówki, czy osoby w pewien sposób przypadkowe. Odpowiedzi na to pytanie nie znam i wręcz wątpię czy kiedykolwiek ją poznam. Ale – dziwna rzecz – coraz bardziej skłaniam się ku myśli, że ta quasi-przypadkowość [z braku lepszego określenia] miłości czyniłaby wszystkie związki piękniejszymi niż jej zależność od odszukania właściwej osoby. Ale gdyby mi ktoś w przeszłości powiedział, że kiedyś dojdę do takich wniosków, to chyba zabiłabym go śmiechem.

Mąż Ady pewnie mógłby się zmienić i pewnie ona mogłaby mu w tym pomóc. Pytanie brzmi: czy szlachetniej jest przemieniać ludzi zwyczajnych w nadzwyczajnych, czy docenić tych, którzy sami stali się nadzwyczajni?
Zakładam, że legion szlachetnych cierpiętników odpowie na to pytanie twierdząco.
Ja twardo mówię: NIE! [jak już zresztą czyniłam wcześniej tutaj i tam]
W moim zaprzeczeniu nie ma nic z cynizmu stwierdzenia, że lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu, ale jest przekonanie, że każda decyzja „na tak”, jest jednocześnie decyzją „na nie”. Wybierając kogoś, kto potencjalnie może stać się lepszy, odrzucamy kogoś, kto już jest taki, jak trzeba. A czy taki ktoś zasługuje na podobną karę?
Może ktoś to uzna za okrutne, ale jestem przekonana, że ZWYCZAJNYM możemy dać z siebie tylko tyle, żeby NADZWYCZAJNI nie odczuli straty – przy czym podział na te dwie grupy zależy tylko i wyłącznie od naszej decyzji, podjętej na podstawie subiektywnych kryteriów.
A wracając do Ady, jej męża i Bainesa – w ich przypadku jest mi szczególnie łatwo mówić, że Ada miała prawo odejść z kochankiem, bo to nie ona wybrała sobie Alisdaira Stewarta na męża. W sytuacji współczesnych małżeństw, zawieranych dobrowolnie, juz nie jest tak łatwo rozgrzeszyć stronę zdradzającą... Ja się w ogóle nie podejmuję rozważań na ten temat, bo nawet nie potrafię sobie wyobrazić, że obiecam komuś, że będę z nim nie tylko niezależnie od okoliczności, ale i niezależnie od tego, kim ta osoba stanie się w przyszłości...
Gdybym jednak obiecała, uważałabym, że powinnam dotrzymać.
Kiedyś zapytałam przyjaciółkę, świeżo upieczoną mężatkę, czy nie miała żadnych wątpliwości podczas składania przysięgi małżeńskiej, a ona odparła beztrosko:
- Skrzyżowałam palce!
Może można i tak...
A może to nieludzkie, że zmusza się ludzi do składania takich przysiąg, żeby mogli żyć we wspólnocie majątkowej i wychowywać dzieci nie spotykając się ze społecznym ostracyzmem?
Ale to zupełnie inna historia.

Moje odczucia i opinia na temat „Końca drogi” ukształtowały się dopiero po przeczytaniu zakończenia powieści, więc oglądając „Fortepian”, zapytałam samą siebie:
czy miłość Ady i Bainesa wydałaby mi się choć trochę piękna, gdyby mąż Ady odrąbał jej nie palec, a głowę?
czy historia opowiadana przez Bartha wydałaby mi się mniej „brudna”, gdyby kończyła się inaczej?
Niepokojące pytania. Coś jak te, które zadawał sobie Matrtin Eden...
Te wszystkie amerykańskie filmy, w których grzesznicy wszelkiego autoramentu przepraszają na koniec, a ich ofiary [jeśli żyją...] padają im w ramiona...
To nasze przekonanie, że o zmarłych nie wolno mówić źle...
Czy naprawdę najważniejsze znaczenie dla oceny wszelkich zjawisk ma ZAKOŃCZENIE?
Jeżeli tak, to rozważania psychologów o tym, że wystarczy jeśli nasze motywy będą szlachetne, nawet jeśli nie osiągniemy zamierzonych rezultatów [bo panujemy tylko nad swoimi staraniami, a nie nad ich wynikami], możemy sobie potłuc o kant tyłka.

bart(h)er wartości

Przypadkiem trafiłam na tę recenzję, a dzięki niej przeczytałam „Koniec drogi” Johna Bartha.
I niniejszym stwierdzam, że było warto.
Fabuła zainteresowała mnie dopiero po dłuższej chwili, a na początku zaciekawiły mnie dwie rzeczy: absurdalnie szczegółowe opisy pozycji ciała [później sprawa się wyjaśnia] i pewien specyficzny rodzaj poczucia humoru, trochę kojarzący mi się z Raymondem Chandlerem, którego uwielbiam.
Może to dziwne, ale zdania wielokrotnie złożone typu:
„Zostałem przedstawiony przez dr. Schotta pannie Banning, nauczycielce hiszpańskiego i francuskiego, kobiecie w typie kochanej-starszej-pani, którą należy przyjąć taką, jaka jest, skoro niczego innego zrobić z nią nie można; dr. Harry’emu Carterowi, wykładowcy psychologii, chudemu, staremu nauczycielowi, na widok którego człowiek dziwił się od razu, co on może robić w Wicomico, lecz zdziwienie to nie było aż tak wielkie, żeby nie pozwalało dojść do wniosku, że dr Carter niechybnie ma swoje powody; i wreszcie panu Josephowi Morganowi, harcmistrzowi oraz wykładowcy historii starożytnej, historii Europy i Ameryki.”
śmieszą mnie bardziej niż – nie przymierzając – użycie spermy w roli żelu do włosów [Sposób na blondynkę].

Gdybym miała opowiadać o tej książce przed zakończeniem lektury, pewnie stwierdziłabym, że pobudza ona tylko intelekt czytelnika, ale jej zakończenie tak zszokowało moje sensory emocji, że gdybym czytała ją jeszcze raz [a na pewno kiedyś to zrobię] – byłabym rozemocjonowana od początku lektury do jej zakończenia.

Konstrukcja powieści opiera się na najbardziej chyba wyeksploatowanym przez literaturę pomyśle – na skonfrontowaniu bohaterów o różnym podejściu do życia. Barth zrobił to po mistrzowsku – czytelnik w jednej chwili myśli, że to niemożliwe, takich ludzi nie ma, a w drugiej, że to wszystko jest możliwe i z łatwością mogło się zdarzyć. A do tego forma i treść powieści są absolutnie kompatybilne.

Zalinkowana recenzja - poza drobnymi szczegółami - zawiera treści zgodne z moimi wrażeniami, więc nie będę się dalej nad tą książką rozwodzić. Zdecydowanie i absolutnie nie zgadzam się tylko ze stwierdzeniem, że „Doktor reprezentuje w „Końcu drogi” próbę powrotu do utraconej niewinności”, ale niech każdy czytelnik sam stwierdzi, kim jest Doktor.

Na pewno będę jeszcze wracała myślami do tej historii i poglądów Jacoba Hornera – przede wszystkim do tych, przejawiających w następujących fragmentach teksu:

Zamiana doświadczenia na mowę – owo klasyfikowanie, kategoryzowanie, konceptualizowanie, wpychanie doświadczenia w gramatykę i składnię – stanowi nieuchronnie i zawsze zdradę doświadczenia, jest falsyfikatem; ale tylko w takiej zdradzonej postaci można mieć doń dostęp i tylko dzięki takiemu dostępowi mogłem się czasem czuć człowiekiem, żywym i wierzgającym

(...) mimo iż groźba gwałtu napawała mnie strachem spychała mnie natychmiast na stanowisko obronne, a jeżeli obrona wskazuje na poczucie winy, to jest jednocześnie od tej winy uwolnieniem; morderca zaaferowany wymigiwaniem się od kary niewiele ma czasu na kontemplowanie ohydy swojego czynu.

Oto paradoks: w każdym złożonym społeczeństwie człowiek jest zazwyczaj wolny do tego stopnia, do jakiego akceptuje normy obowiązujące w tym społeczeństwie. Kto jest bardziej wolny w Ameryce? – zapytałem na koniec. – Człowiek, który buntuje się przeciwko wszystkim prawom, czy człowiek, postępujący zgodnie z nimi tak automatycznie, że nigdy nawet o nich nie pomyśli?

Na pewno zadumam się jeszcze nie raz [i nie dwa] nad zaleceniem Doktora, stanowiącym element kuracji Hornera, żeby nie dał się osaczyć przez alternatywy i stosował zasady Lewostronności, Poprzedzania i Pierwszeństwa Alfabetycznego. Oto szczegóły:
„Jeżeli się zdarzy, że alternatywy wystąpią jedna obok drugiej, to wybieraj tę z lewej strony; jeśli będą następować po sobie w czasie, to wybieraj wcześniejszą. Gdyby jedno i drugie nie pomogło, wybieraj tę, która zaczyna się na wcześniejszą literę alfabetu.”
Najstraszniejsza jest myśl, że naprawdę dałoby się tak przeżyć życie...

diagnoza poezją, poezja symptomem, symptom bez diagnozy

Z encyklopedii:

Cyklotymia, przewlekłe zaburzenie nastroju polegające na występowaniu na przemian stanu przygnębienia, smutku, złego samopoczucia oraz stanu nadmiernej wesołości, wzmożonej energii i aktywności, a pomiędzy tymi stanami - okresów pełnego zrównoważenia. Cyklotymia może być zaburzeniem psychicznym podobnym do psychozy maniakalno-depresyjnej, zazwyczaj jednak jest cechą osobowości ludzi zdrowych (tzw. osobowość o charakterze cyklotymicznym). [źródło]

A teraz to samo, tylko trochę inaczej ;-)

Nie będę płakał na okrągło
ani się na okrągło śmiał,
nie lubię bardziej jednego "tonu" od drugiego.
Chciałbym mieć bezpośredniość kiepskiego filmu,
nie tylko niekasowego gniota, lecz również
zapowiadanego z pompą supergiganta. Chcę być
przynajmniej tak żywy jak ten brud. A jeśli
jakiś miłośnik mojego bałaganu powie "To wcale
nie przypomina Franka!", tym lepiej! Czy
noszę tylko ubrania szare i brązowe?
[fragment wiersza "Moje serce" Franka O’Hary]

milczenie w słowach ;-)

Tylko w milczeniu słowo,
tylko w ciemności światło,
tylko w umieraniu życie:
na pustym niebie
jasny jest lot sokoła.

W tych słowach zawarta jest głęboka prawda o ludzkiej naturze – tak naprawdę dostrzegamy tylko te elementy rzeczywistości, które wyraźnie odcinają się od tła.
O tym właśnie myślałam, kiedy niedawno stwierdziłam, że doszukałam się sensu w moich okresowych [nie kojarzyć z PMS!] rozsypkach.
Gdybym nigdy nie rozpadała się na kawałeczki, to nigdy nie dostrzegłabym uroku tych chwil, kiedy czuję się całością. Właściwą osobą na właściwym miejscu. Ukochanym dzieckiem wszechświata...
Nabytek wart ceny.

Przez chwilę zadumałam się nad tym, czy nasz świat jest właściwie skonstruowany, jeśli potrzebujemy takich kontrastów, żeby coś dostrzec.
Czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy mogli osiągnąć stabilny stan samozadowolenia i po prostu w nim trwać?
Podumałam chwilkę i prawie natychmiast doszłam do wniosku, że nie byłoby lepiej. Bo człowiek trwający w stanie autozachwytu nie czuje takiej potrzeby rozwijania się i poznawania nowych rzeczy, jak człowiek, którego coś uwiera.
Demiurg miał do wyboru – wyposażyć nas w stabilizatory nastroju
albo zamontować nienasycalne systemy pożądania nowych wrażeń.
Gdybym była na jego miejscu, też wybrałabym te drugie...

I tak oto znowu konkluzją jest stwierdzenie, że żyjemy w najlepszym z możliwych światów. :-)
I proszę mi tu nie kwękać, że to czy siamto – każda rzecz na tym świecie ma swój cień, nie ma nic za darmo, wszystko ma swoją cenę, a jakby się nie kręcić – dupa [ze szparą międzypośladkową ;-)] zawsze będzie z tyłu.

dociekania lingwistyczne

Uwielbiam oryginalne [nie w sensie: "markowe", tylko - w tym drugim ;-)] rzeczy, więc ochoczo nabyłam obrazkowy słownik angielsko-polski [albo odwrotnie] i niemal natychmiast zostałam porażona wiedzą, że w moim ojczystym języku funkcjonuje określenie szpara międzypośladkowa, a w angielskim jest śmieszniej, bo u mężczyzn to się nazywa anal cleft, a u kobiet: posterior rugae.

Przypomniał mi się taki - lekko durnawy - dowcip, że kobieta i mężczyzna wcale się nie różnią, bo z przodu pasują, a z tyłu są tacy sami...
Ale jeśli nazwy różnicują rzeczy, to dla Anglika taki dowcipas byłby chyba niezrozumiały...?

A jeśli chodzi o mój słownik obrazkowy, to zanosi się na to, że znacznie wzbogaci moje słownictwo... polskie ;-)
Czy wiecie np., że w skład jabłka wchodzą m.in.: egzokarpium [po angielsku: exocarp], mezokarpium [mesocarp] i endokarpium [endocarp]...?
Albo, że wśród rodzajów kwiatostanów można wyróżnić wierzchotki jednopromieniste [uniparous cyme] i dwupromieniste [biparous cyme]?

szczyt braku poczucia czasu

Kiedy wróciłam – wyczerpana intelektualnie i psychicznie - z ZAKŁADU (podoba mi się to słowo i ostatnio właśnie tak nazywam moje miejsce pracy ;-)), postanowiłam odreagować poprzez drzemkę.
Obudziłam się i zerwałam z łóżka niewiadomoczemu przerażona, spojrzałam na wyświetlacz wieży i zobaczyłam, że jest 4.57.
Byłam pewna, że jest RANO, a ja mam do zrobienia mnóstwo rzeczy, które są mi potrzebne do pracy w zakładzie...
Dopiero po chwili, w której pomyślałam, że mam to gdzieś (a pomyślałam dokładnie gdzie ;-)), dostrzegłam na wyświetlaczu literki PM...
Było popołudnie, a ja spałam mniej niż pół godziny.

ZDECYDOWANIE powinnam w końcu dotrzymać słowa i chodzić spać o normalnych godzinach, żeby nie sypiać w dzień i nie fundować sobie takich przeżyć.
Może jutro mi się to uda? ;-)

Dobranoc wszystkim, którzy grzecznie teraz śpią.
I tym, którzy śpią niegrzecznie - też ;-)

sen podefragmentacyjny

W czwartek zautosyntetyzowałam się niemal natychmiast po tym, jak ubrałam w blogo-słowa swoją dezintegrację. Tym razem jednak – wyjątkowo – nie wiązało się z tym żadne przeżycie duchowe, mistyczne ani ezoteryczne. Wystarczyło, że otworzyłam telewizor i zobaczyłam dokument o uchodźcach z Czeczenii.
Zrobiło mi się wstyd, że wymyślam sobie problemy, kiedy inni przeżywają prawdziwe TRAGEDIE. No i można powiedzieć, że spięłam zręby swojego istnienia ankrami logicznego myślenia ;-)
Nie wiem ile wytrzymają, ale podobno prowizorki są najtrwalsze, więc chwilowo się tym nie przejmuję.

Doszukałam się sensu w tych moich rozsypkach i jakoś mi z tym lepiej.

A dzisiaj miałam interesujący sen.
Śniło mi się, że poszłam na rynek (w sensie targowiska) i chodziłam sobie miedzy jakimiś stoiskami z naprawdę obrzydliwą odzieżą i nagle zobaczyłam, że ja-ta-ze-snu kupuje całe stoisko z jakimiś szaroburymi kurtkami i... pościelą.
Myślałam jednocześnie dwutorowo: jako ja-wyśniona i jako ja-sama, patrząca na wygłupy tej wyśnionej.
Kupowanie tego chłamu było idiotycznym pomysłem i ja-ta-ze-snu też to nagle zauważyła(m). Wycofała(m) rękę z pieniędzmi i zrezygnowała(m) z odkupywania zapasu ohydnych kurtek, a kiedy już miała(m) zapłacić za pościel, zorientowała(m) się, że to jest taka sama pościel, jaką mam w domu – była tam nawet taka, w jakiej akurat spałam...
Obudziłam się absolutnie przytomna i uświadomiłam sobie, że moja podświadomość chce mi przekazać, że
MAM JUŻ WSZYSTKO CZEGO POTRZEBUJĘ
i że nie warto tego zamieniać na byleco.

powtórka z rozrywki

Dni przelatują przeze mnie jak woda przez durszlak.
I wszystko mi zwisa.

Po powrocie z pracy – śpię.
W nocy pracuję.

Jeszcze trzymam fason, ale już się zastanawiam – po co.

Tyle już było odpowiedzi...
Ale wszystkie znienacka zapomniałam.

nowa złuda nowa myśl
to wciąż za mało moje serce
żeby żyć

Czy nic pięknego i dobrego nie istnieje, czy w moim oku utkwił kawałek lustra stłuczonego przez uczniów czarciej szkoły?

ile jeszcze we mnie wiary
ile jeszcze we mnie samej sił
by dalej żyć w taki czas

Ile razy można się rozpadać na kawałeczki i składać od nowa?

Skoro mój (dobro)stan nigdy dotąd nie okazał się stabilny, to chyba znaczy, że w tej układance, którą jestem, jakiś element nie pasuje.
Do buta mojej duszy wpadł jakiś wredny kamyk.
Istnieje jakieś słabe ogniwo, które pęka w najmniej spodziewanej i najgorzej wybranej chwili.

dławi mnie tlen
a każdy dzień wymyka się

Chciałbym ten niepasujący element jakoś zidentyfikować i odrzucić, ale nie mam pomysłu na żaden nowy crash test.

Trzymam się jeszcze myśli o kalejdoskopie, w którym różne elementy, nawet poukładane bezładnie, tworzą efektowne kompozycje...

Ale kiedyś upadnę o jeden raz za dużo.

Może to już teraz?

my skin's intact
I am only staring at the blade

wizards in winter

Dlaczego, dlaczego, dlaczego nie słyszałam tego wcześniej???



A tutaj wersja live:



odpływam do dźwiękowego Raju
au revoir
:-)

boso i bez ostróg

Przeglądając program tivi zwróciłam uwagę na film pt. „Trzeci” - to o nim pisałam w swoim pierwszym blogowym wpisie i wciąż pamiętam jedną kwestię z tego filmu:
„Buty są, a nie ma dokąd iść.”

Ostatnio czuję się tak, jakbym nie tylko nie miała dokąd iść, ale jakbym nawet nie miała butów...

chrrrr...

Więc
[że też, cholera, jak czegoś nie wolno, to natychmiast chce się to robić... Ech!]
wacha dla duszy ostatecznie się skończyła i jadę na oparach.
Dla tych resztek mnie, które [jeszcze] nie zapadły w sen zimowy, tivi to rozrywka w sam raz.
Zerk w program i...
O! Relacja z imprezki Domino Day 2007.

Jakieś takie małe rozentuzjazmowane obudziło się i zaczęło ochać i achać.
I posmyrało moje zwoje mózgowe.
A te głupie natychmiast pokojarzyły: planowanie, ustawianie, komponowanie, przestawianie, łączenie, ewaluowanie, poprawianie, instalowanie, dostawianie, budowanie, konstruowanie, rozstawianie...
A na końcu : JEBUDU!
Jak w życiu, mocium panie, jak w życiu.

Zerk na motyw przewodni tegorocznego Domino Day...
Ż Y C I E

buahaha

Małe rozentuzjazmowane zatuptało w kółko jak kotek przed snem, złożyło główkę na łapkach i... śpi.

I'm half alive...

Nie będzie mądrych słów, to chociaż dołączę piękne obrazki
[ponoć: inteligencja + piękno = constans... jak mus, to mus].
Ach! Gdybyż jeszcze te obrazki nie stanowiły kompletu z takimi okropnymi dźwiękami...!



Do kolejnego filmu - ODSYŁACZ,
bo wiecie, ja Was wcale nie wyganiam, ale idźcie sobie ;-)
A ja się prześpię.
Tylko jeszcze nastawię budzik, żeby nie przegapić tej rekordowej tegorocznej rozpierduchy...

A na jutro potrzebuję megabudzika, bo trochę w tym tygodniu przegapiłam życie i nie chcę ripleja...

Nawet jeśli jedynym kierunkiem, w którym mogę zdążać jest ten ku KATASTROFIE, to musi to być katastrofa w stylu zorbiańskim:
P I Ę K N A.

Chirurdzy plastyczni mawiają, że piękno wymaga wysiłku...
Jakieś pomysły?

I need to start again,
I need to make it different...

skrzywione filtry

Chyba każdy już widział ten obrazek:

i wie, że małe dzieci wcale nie widzą na nim pary w miłosnym uścisku, tylko 9 delfinów.
Oczywiście, wszystko do czasu obejrzenia filmu dla dorosłych, albo... osobistego zaangażowania się w te sprawy ;-) z kimś bardziej doświadczonym.

Jest to kolejny dowód na to, że nie widzimy świata takim, jakim naprawdę jest – widzimy tylko to, co jest zgodne z naszymi doświadczeniami albo z tym, co zaprząta nasze myśli.

Nie sądzę, żebyśmy mieli jakiś naturalny instynkt, który – bez żadnej ingerencji/inspiracji z zewnątrz – podpowiedziałby nam jak uprawiać seks (i że warto ;-)).
Magdalena Samozwaniec (de domo Kossak) opowiada w swojej autobiografii o nieuświadomionych kobietach, które dostawały obłędu w noc poślubną, bo małżonek domagał się od nich takich strasznych rzeczy...

Analogicznie, nie rodzimy się ze specjalnym ośrodkiem w mózgu, który odpowiada za dostrzeganie w ludziach potworów czyhających na cudze potknięcia – musimy go sobie wyhodować.
Brak zaufania do ludzi rodzi się na gruncie bolesnych doświadczeń, zawodów i traum.
Ale czy to znaczy, że traumatyczne przeżycia automatycznie usprawiedliwiają podejrzliwość, przyjmowanie postawy obronnej i kłucie wszystkich dookoła zjeżonymi kolcami?
Nie.
Bo można szerzej otworzyć oczy i zobaczyć, że nasze założenia czasem prowadzą nas na manowce - nie wszystko kończy się tak, jak się spodziewamy i nie wszystko jest takie, jakie nam się wydaje.
Czasem trzeba zobaczyć całość, bo skupianie się na szczegółach bywa mylące.

Zupełnie jak... O, tutaj:

;-)


ps
Jeśli ktoś się dotąd uchował i rysunku z delfinami nie widział oraz/lub ma problemy z odszukaniem na nim owych delfinów, to powinien pomyśleć o wizycie u specjalisty. I to jak najszybciej, bo kiedy już wszystkie plamy w teście Rorschacha będą mu się kojarzyły z seksem, to będzie trochę za późno... ;-)
Dla osób z silną obsesją seksualną – uniemożliwiającą zobaczenie delfinów – specjalna podpowiedź:

I życzenia miłego leczenia ;-)


pps
Przypomniał mi się stary, naprawdę stary, dowcip:
Psychoanalityk pokazuje klientowi kółko i pyta, z czym mu się ten rysunek kojarzy. Klient mówi, że z seksem.
Psychoanalityk pokazuje mu kwadrat, a on znowu twierdzi, że rysunek kojarzy mu się z seksem.
Itede.
Aż zirytowany psychoanalityk nie wytrzymuje i wrzeszczy:
- Panie! Pan jest całkiem, absolutnie i nieodwracalnie ZBOCZONY!
A klient na to:
-Ja??!! A kto mi te wszystkie świństwa pokazywał??!!

chaos egzotyczny z domieszką rudego

Aaaa!
Nosi mnie.
Niektórych nosi w czasie pełni, a mnie – teraz.
Może plamy na Słońcu się uaktywniły? Albo co?
Czasem człowieka nosi konstruktywnie i zapierdala z robotą jakby mu się turbo dopalanie znienacka odpaliło...
A mnie nosi destruktywnie.
Może to dlatego, że wczoraj widziałam coś strasznego -
P R Z E R A Ż A J Ą C E G O
- śnieg padał!

Aaaaa!
Nienawidzę zimy.
Życzę sobie zapaść w sen zimowy i obudzić się na wiosnę.

A propos wiosny – mam na tapecie (muzycznej) zespół Zabili Mi Żółwia, a oni mają w repertuarze utwór Wiosna.
O proszę:

Tekst mało wiosenny, ale rytm zgodny z moim... ;-)

Na domiar złego podjęłam pierdylion pierwszą próbę zapuszczenia włosów i mam obecnie taką długość, w której wyglądam jak... no, do czegoś takiego, to nie ma porównania – nawet dupa zza krzaka wygląda lepiej.
Dotychczas na tym etapie rezygnowałam z zapuszczania i maszerowałam do fryzjerki.
A potem żałowałam, że nie wytrzymałam. Toteż tym razem postanowiłam zacisnąć zęby i WYTRZYMAĆ. A na pociechę – zmienić kolor piórek.
No i machnęłam sobie wczoraj egzotyczną czerwień.
No i teraz wyglądam.
Egzotycznie do kwadratu.


A faceci to jednak wyjątkowe okazy.

Dzisiaj jeden kumpel w pracy przyglądał mi się, przyglądał i w końcu zapytał:
- Zmieniłaś kolor włosów?
- Już wczoraj miałam taki. Nie zauważyłeś?
- No... nie zauważyłem.
- Nie zauważyć czegoś takiego, to duża sztuka.
- Racja...
No i tak patrzył na mnie, z niedowierzaniem w niewinnych oczętach, wierząc w to, co powiedziałam, bo przecież wiadomo, że nie kłamię (o aktywności plam na Słońcu, zmieniającej moją naturę, widocznie nie wiedział)...
Ale kumpela zepsuła cała zabawę, informując go, że został wkręcony.
Ech!

Drugi kumpel natomiast spojrzał na egzotyczną czerwień moich włosów i zanucił:
Rudy, rudy rydz...
Daltonista jeden.


Życzę Państwu egzotycznych snów.


ps
A jak kiedyś naprawdę byłam ruda, to mój tatuś przyjrzał mi się – notabene, podczas wielkanocnego śniadania – i w zamyśleniu powiedział:
- Nigdy nie sądziłem, że będę miał rude dzieci...
Na szczęście okazało się, że nie ma nic przeciwko rudym, bo wpadłabym w rozpacz, będąc córką rasisty.
Cieszę się, że nie musiałam.
Za to teraz czuję coś niebezpiecznie zbliżonego do rozpaczy przy każdy spojrzeniu w lustro...
A parę osób mi powiedziało, że ładnie wyglądam.
Chyba powinnam ich unikać – szaleńcy bywają niebezpieczni...

wczoraj...

...mama zaciągnęła mnie na mszę na cmentarzu.
Widziałam księdza, który najpierw bardzo dokładnie się uczesał oraz wygładził włosy rękami, a potem tymi ręcami i tymi palcyma udzielał komunii świętej. Możecie być pewni, że do niej nie przystąpiłam. I już chyba nigdy i nigdzie nie przystąpię do komunii, choć zasadniczo czuję się pogodzona z każdym Bogiem, więc i z tym chrześcijańskim również.
Nie dość, że przeżyłam kolejną w swoim życiu TRAUMĘ, to jeszcze musiałam wysłuchać beznadziejnego kazania, choć doprawdy trudno o lepszą niż wczorajsza okazję do nawracania na dowolną wiarę.
Ksiądz mówił i mówił i mówił...
Niestety, nie powiedział, o czym mówił ;-)
W związku z powyższym postanowiłam sama napisać kazanie, które chciałabym usłyszeć na cmentarzu. Jak już napiszę, to Wam pokażę.
Cieszycie się, prawda? ;-)

trafić, ale dokąd?

Autorzy kilku blogów, na które zaglądam, pisali ostatnio o tym, w jaki sposób zostają wyguglani. Zaciekawiło mnie to na tyle, że przyjrzałam się statystykom mojego starego bloga i oto co zobaczyłam, zanim mi się znudziło:

:-)

sensowna odpowiedź

Człowiek może w miarę dobrze funkcjonować tylko wtedy, kiedy odpowie sobie na fundamentalne pytania, dotyczące sensu swojej egzystencji. Wydaje mi się, że wszystkie religie powstały w odpowiedzi na to zapotrzebowanie – popyt zrodził podaż.
W większości przypadków tzw. „wierzący” nie muszą szukać własnych odpowiedzi, bo dostają Jedną-Jedynie-Słuszną-Odpowiedź w pakiecie instalacyjnym z jakąś wersją BOGA. Ale problem z Jedynie-Słusznymi-Odpowiedziami jest taki sam, jak z ubraniami w tzw. rozmiarze uniwersalnym – nie wszystkim pasują.
A nawet jeśli coś pasuje większości, to jeszcze wcale nie znaczy, że jest DOBRE.
Dla jednostki najważniejsze jest udzielenie odpowiedzi samej/samemu sobie i nadanie sensu własnemu życiu. Choć wydaje się, że niektórzy żyją nigdy nie zadając sobie podobnych pytań, to podejrzewam, że i dla nich kiedyś przyjdzie chwila, w której zatrzymają się i spytają: dokąd biegnę? po co to wszystko? Im więcej czasu zmarnują na życie „bez sensu”, tym trudniej będzie im ten sens odnaleźć.
Jesteśmy różni, więc chyba nie można udzielić odpowiedzi, która wszystkim wyda się sensowna.
A zresztą, gdyby to było możliwe, to świat byłby znacznie nudniejszym miejscem, niż jest ;-)
Niektórym jest potrzebna wiara w Stwórcę, a innym – ateizm.
Ważne jest to, żeby niczyich przekonać nie ośmieszać i nikomu swoich przekonań przemocą nie narzucać.
Jeśli ktoś wierzy w Zeusa i bogów Olimpu i jest ze swoją wiarą szczęśliwy, to chyba w niczym nam to nie przeszkadza?
Bojownicy o tzw. PRAWDĘ to najbardziej przerażający ludzie na Ziemi [wystarczy przeczytać „Dziką kaczkę” Ibsena].

desperacja

Moja kumpela namiętnie czytuje powieści Kinga, Cobena, Cooka i innych thrillerotwórców. Czasem, kiedy jestem w odpowiednim nastroju i nie żal mi zmarnować kilku godzin życia, coś od niej pożyczam. Ostatnio pożyczyłam „Desperację” Kinga. Najbardziej zachęciła mnie informacja, że ta opowieść jest INNA i tak okropna, że kumpela nie była w stanie doczytać jej do końca.

Wydaje mi się, że we wczesnej młodości [czytaj: dzieciństwie] przeczytałam i obejrzałam tyle horrorów, thrillerów i wszelkiej maści dreszczowców, że nic nie jest w stanie mnie przerazić - co najwyżej może mnie zbrzydzić. Chociaż, po książkach Smitha, o to też niełatwo.

Szczerze mówiąc, kiedy czytam tego typu opowieści, to zastanawiam się nad psychiką ich autorów. Dopuszczam możliwość, że są normalni, ale mam co do tego niejakie wątpliwości ;-)

Zastanawiam się również nad stanem ducha i umysłu osób, które to czytają – w tym nad stanem MOJEGO ducha i umysłu.

Po jaką cholerę czytam o policjancie psychopacie, który krwawi z wszystkich otworów ciała, a przed chwilą wyjął sobie z ust język i wyrzucił?

No nie wiem.

W każdym razie znalazłam w tej książce jedno zdanie, nad którym się zadumałam:

(...) kiedy człowiek jest spragniony, całe jego ciało krzyczy o wodę, w końcu gotów jest położyć się w błocie i pić z kałuży, jeśli nic lepszego nie ma akurat pod ręką.

Mniejsza o powieściowy kontekst.

Zadumałam się nad odniesieniem tej metafory do real life. Wydaje mi się, że tak, właśnie TAK, postępujemy w naprawdę wielu sytuacjach. Nie chce nam się szukać tego, co zaspokoi nasze potrzeby i nie będzie wymagało rezygnacji z czegoś ważnego -> pocieszamy się, że coś takiego nie istnieje, że musimy wybierać mniejsze zło, iść na kompromisy

itede itepe

A co, jeśli wystarczy zrobić jeszcze jeden krok, wejść na jeszcze jedną górkę, pokonać jeszcze jeden las, żeby znaleźć CZYSTE ŹRÓDŁO?

Zabieram to pytanie ze sobą i wracam do swojej kałuży z „Desperacją”...

co ja tutaj robię?

Zamierzam tutaj kontynuować ten blog [lub - jeśli ktoś woli - tego bloga].

Zmieniłam tytuł dlatego, że ponieważ, bo ;-)
A gdyby ktoś miał z powodu nowego tytułu jakieś wątpliwości lingwistyczne [lub semantyczne], to wyjaśniam, że użyłam 'in', a nie np. 'by' ponieważ wszystko, co piszę, powstaje najpierw w moim wnętrzu - to, co widać na zewnątrz, jest tylko hologramem tego wewnętrznego Bytu ;-)

Pozdrawiam wszystkich Czytelników, których moje fanaberie adresowe nie zniechęciły i zamierzają dalej czytać to, co napiszę czyli... słowa, słowa, słowa :-)